Πολλά πρωτόζωα ζουν στο ανθρώπινο σώμα. Πολλά από αυτά είναι παθογόνα. Η ιστορία μας είναι περίπου δέκα από αυτά, τα περισσότερα από αυτά. Η κριτική βασίζεται τόσο σε ιστορικές όσο και σε τρέχουσες δημοσιεύσεις.
μεγαλύτερο. BalantidiumBalantidium coli
Το μεγαλύτερο πρωτόζωο είναι ένα ανθρώπινο παράσιτο και το μόνο ciliate σε αυτήν την εταιρεία. Οι διαστάσεις του κυμαίνονται από 30 έως 150 μικρόμετρα σε μήκος και από 25 έως 120 μικρόμετρα σε πλάτος. Για σύγκριση: το μήκος του πλασμώδους ελονοσίας στο μεγαλύτερο στάδιο είναι περίπου 15 μικρόμετρα και είναι πολλές φορές μικρότερο από το balantidium των εντερικών κυττάρων κάτω από τα οποία ζει η infusoria. Ένας ελέφαντας σε ένα κατάστημα της Κίνας.
Διανέμεταιόπου υπάρχουν χοίροι - οι κύριοι αχθοφόροι. Συνήθως ζει στο βλεννογόνο του παχέος εντέρου, αν και βρίσκεται επίσης στο επιθήλιο των πνευμόνων στους ανθρώπους. Τρέφεται μεB. coliβακτήρια, σωματίδια τροφίμων και θραύσματα του επιθηλίου του ξενιστή. Στα ζώα, η λοίμωξη είναι ασυμπτωματική. Οι άνθρωποι μπορεί να αναπτύξουν σοβαρή διάρροια με αιματηρή, γλοιώδη εκκένωση (μπαλαντιδίαση) και μερικές φορές σχηματίζονται έλκη στα τοιχώματα του παχέος εντέρου. Είναι σπάνιο να πεθάνετε από balantidiasis, αλλά προκαλεί χρόνια κόπωση.
Οι άνθρωποι μολύνονται από βρώμικο νερό ή τρόφιμα που περιέχουν κύστεις. Το ποσοστό μόλυνσης στον άνθρωπο δεν υπερβαίνει το 1%, ενώ οι χοίροι μπορούν να μολυνθούν σε όλο τον κόσμο.
Αντιμετωπίστηκε με αντιβιοτικάδεν έχουν δημοσιευτεί ακόμη αναφορές αντοχής στα φάρμακα αυτού του ciliate.
Ανακαλύφθηκε από τον Σουηδό επιστήμονα Malstem το 1857. Η βαλαντιδίαση σήμερα σχετίζεται με τροπικές και υποτροπικές περιοχές, τη φτώχεια και την κακή υγιεινή.
Το πρώτο. Προφορική αμοιβάδαEntamoeba gingivalis
Η πρώτη παρασιτική αμοιβάδα που βρίσκεται στον άνθρωπο. Η περιγραφή της αμοιβάδας δημοσιεύθηκε στο παλαιότερο επιστημονικό περιοδικό το 1849. Το Amoeba βρέθηκε στην πλάκα, εξ ου και το όνομα από τα λατινικά ούλα - ούλα.
Ζειστο στόμα σχεδόν όλων με πόνους στα δόντια ή πόνο στα ούλα, κατοικεί τσέπες και πλάκες. Τρέφεται με επιθηλιακά κύτταρα, λευκοκύτταρα, μικρόβια και, στην περίπτωση ερυθροκυττάρων. Είναι σπάνιο σε άτομα με υγιή στοματική κοιλότητα.
Αυτό το μικρό πρωτόζωο με μέγεθος 10 έως 35 μm δεν εισέρχεται στο περιβάλλον και δεν σχηματίζει κύστες. Μεταδίδεται σε άλλο οικοδεσπότη μέσω φιλημάτων, βρώμικων πιάτων ή μολυσμένων τροφίμων. Το E. gingivalisθεωρείται καθαρά ανθρώπινο παράσιτο, αλλά μερικές φορές βρίσκεται σε αιχμάλωτες γάτες, σκύλους, άλογα και πιθήκους.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, τοE. gingivalisχαρακτηρίστηκε ως προκαλώντας περιοδοντίτιδα επειδή είναι πάντα παρόν στα φλεγμονώδη δόντια. Ωστόσο, η παθογένεια δεν έχει αποδειχθεί.
Τα φάρμακαπου επηρεάζουν αυτήν την αμοιβάδα είναι άγνωστα.
Χρησιμοποιείται ευρέως. Dysentery amoebaEntamoeba histolytica
Αυτό το εντερικό παράσιτο με αίμα εισβάλλει στους ιστούς του ήπατος, των πνευμόνων, των νεφρών, του εγκεφάλου, της καρδιάς, του σπλήνα και των γεννητικών οργάνων. Τρώει ό, τι παίρνει: σωματίδια τροφίμων, βακτήρια, ερυθροκύτταρα, λευκοκύτταρα και επιθηλιακά κύτταρα.
Διανέμεται παντού, ειδικά στις τροπικές περιοχές. Συνήθως οι άνθρωποι μολύνονται καταπιώντας μια κύστη.
Σε εύκρατες χώρες, η αμοιβάδα παραμένει στον εντερικό αυλό και η λοίμωξη είναι ασυμπτωματική. Η παθολογική διαδικασία ξεκινά συχνά στις τροπικές και υποτροπικές:E. histolyticaπροσβάλλει τα τείχη. Οι λόγοι για τη μετάβαση στην παθογόνο μορφή είναι ακόμα ασαφείς, αλλά έχουν ήδη περιγραφεί αρκετοί μοριακοί μηχανισμοί πίσω από αυτό. Είναι λοιπόν σαφές ότι η αμοιβάδα εκκρίνει ουσίες λύσης, διαπερνά τη βλέννα και σκοτώνει τα κύτταρα. Προφανώς η αμοιβάδα μπορεί να καταστρέψει το κύτταρο ξενιστή με δύο τρόπους: προκαλώντας απόπτωση ή απλά μασώντας κομμάτια. Η πρώτη μέθοδος θεωρείται από καιρό η μόνη. Παρεμπιπτόντως, ο μηχανισμός της κυτταρικής αυτοκτονίας με ταχύτητα ρεκόρ - σε λίγα λεπτά - δεν έχει προσδιοριστεί. Η δεύτερη μέθοδος μόλις περιγράφηκε πρόσφατα, οι συγγραφείς το ονόμασαν τρογοκυττάρωση από τους Έλληνες «τρεις» - να ροκανίσουν. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αμόμπα που δαγκώνει τα κύτταρα αφήνει το θήραμά τους μόλις πεθάνει. Άλλοι μπορούν να φαγοκυτταρίσουν εντελώς τα νεκρά κύτταρα. Πιστεύεται ότι τα κύτταρα που δαγκώνουν και καταβροχθίζουν διαφέρουν στο πρότυπο της γονιδιακής έκφρασης.
Τώρα η ικανότητα του amoeba να εισβάλλει στην κυκλοφορία του αίματος, στο συκώτι και σε άλλα όργανα συνδέεται με την τροοκυττάρωση.
Η αμίαιση είναι μια θανατηφόρα ασθένειαΚάθε χρόνο περίπου 100. 000 άτομα πεθαίνουν από λοίμωξη μεE. histolytica.
Η δυσεντερία έχει ένα μη παθογόνο δίδυμο,E. dispar, επομένως η μικροσκοπία δεν επαρκεί για τη διάγνωση της νόσου.
Για επούλωση, το κινητόE. histolytica πρέπει να καταστραφείκαι κύστες.
ΠεριγράφηκεE. histolyticaκαι προσδιορίστηκε η παθογόνος φύση του σε έναν ασθενή με διάρροια το 1875. Το λατινικό όνομα για το amoeba δόθηκε το 1903 από τον Γερμανό ζωολόγο Fritz Schaudin.Histolyticaσημαίνει καταστροφή ιστών. Το 1906 ο επιστήμονας πέθανε από ένα απόστημα αμοιβικού εντέρου.
Πιο συνηθισμένο. Εντερικό αρνίGiardia lamblia (G. intestinalis)
Η Giardia, το πιο κοινό εντερικό παράσιτο, είναι πανταχού παρούσα. 3-7% των ατόμων στις ανεπτυγμένες χώρες και 20-30% στις αναπτυσσόμενες χώρες έχουν μολυνθεί. Αυτό είναι περίπου 300 εκατομμύρια άνθρωποι.
Τα παράσιτα ζουνστο δωδεκαδάκτυλο και στους χοληφόρους πόρους του ξενιστή, όπου επιπλέουν, εργάζονται με μαστίγια και στη συνέχεια προσκολλούνται στο επιθήλιο με τη βοήθεια ενός κολλώδους δίσκου στην κάτω πλευρά του κυττάρου. Για 1 cm2το επιθήλιο προσκολλάται σε ένα εκατομμύριο λάμπλια. Βλάπτουν τις βίλες, οι οποίες επηρεάζουν την απορρόφηση των θρεπτικών ουσιών και προκαλούν φλεγμονή των βλεννογόνων και διάρροια. Όταν η ασθένεια επηρεάζει τη χολική οδό, σχετίζεται με ίκτερο.
Το Giardiasis είναι μια ασθένεια βρώμικων χεριών, νερού και τροφής. Ο κύκλος ζωής ενός πρωτοζώου είναι απλός: υπάρχει μια ενεργή μορφή στο έντερο και στην έξοδο υπάρχουν σταθερές κύστεις με μάζες κοπράνων. Για να μολυνθείτε, αρκεί να καταπιείτε δώδεκα κύστεις, οι οποίες μετατρέπονται σε ενεργή μορφή στα έντερα.
Το κύριο μυστικότης πανταχού παρουσίας των λαμπλιών στη μεταβλητότητα των επιφανειακών πρωτεϊνών. Το ανθρώπινο σώμα καταπολεμά τα λάμπια με αντισώματα και είναι καταρχήν ικανό να αναπτύξει ανοσία. Όμως οι άνθρωποι που ζουν στην ίδια περιοχή και πίνουν το ίδιο νερό συνεχίζουν να μολύνονται από τον απόγονο των παρασίτων τους. Γιατί; Επειδή κατά τη μετάβαση από την ενεργή φάση στην κύστη και αντιστρόφως, τα λάμπλια αλλάζουν τις πρωτεΐνες έναντι των οποίων παράγονται αντισώματα - συγκεκριμένες παραλλαγές επιφανειακών πρωτεϊνών. Υπάρχουν περίπου 190 παραλλαγές αυτών των πρωτεϊνών στο γονιδίωμα, αλλά μόνο μία υπάρχει ποτέ στην επιφάνεια ενός μόνο παρασίτου, η μετάφραση των υπόλοιπων διαταράσσεται από τον μηχανισμό παρεμβολής RNA. Και η αλλαγή συμβαίνει περίπου κάθε δέκα γενιές.
Αντιμετωπίζεταιμε αντιπρωτοζωικό παράγοντα με αντιβακτηριακή δράση. Η ασθένεια εξαφανίζεται σε μια εβδομάδα, αλλά εάν μολυνθεί ο χολικός σωλήνας, είναι πιθανό να υποτροπή για πολλά χρόνια. Οι κύστες καταπολεμούνται με ιωδιούχο νερό.
Ανακαλύφθηκε από τον Τσέχο επιστήμονα Vilém Lambl το 1859Giardia lamblia. Από τότε, το πιο απλό έχει αλλάξει πολλά ονόματα, και το τρέχον έχει δοθεί προς τιμήν του εξερευνητή και του Γάλλου παρασιτολόγου Άλφρεντ Τζιαρ, που δεν περιέγραψε τη Λάμπλια.
Και το πρώτο σκίτσο του Giardia έγινε από τον Anthony van Leeuwenhoek, ο οποίος το βρήκε στη δική του θυμωμένη καρέκλα. Ήταν το 1681.
Παρεμπιπτόντως, η Giardia είναι επίσης πολύ εξελικτικά παλιά, προέρχεται σχεδόν απευθείας από τον πρόγονο όλων των ευκαρυωτικών.
Το πιο οικείο. Trichomonas vaginalisTrichomonas vaginalis.
Το απλούστερο που μεταδίδεται σεξουαλικά. Ζει στον κόλπο και στους άνδρες - μεταδίδεται σεξουαλικά ή μέσω υγρών πετσετών σε ουρήθρα, επιδιδυμίδες και προστάτη. Τα μωρά μπορούν να μολυνθούν μέσω του καναλιού γέννησης. ΤοT. vaginalisέχει 4 μαστίγια στο μπροστινό άκρο και μια σχετικά κοντή κυματοειδή μεμβράνη που απελευθερώνει ψευδοπόδια όταν χρειάζεται. Το μέγιστο μέγεθος του Trichomonas είναι 32 επί 12 μικρά.
Το Trichomonas είναιπιο συνηθισμένοαπό ότι οι αιτιολογικοί παράγοντες συνδυασμού χλαμύδια, γονόρροιας και σύφιλης. Επηρεάζει περίπου το 10% των γυναικών και πιθανώς περισσότερο και το 1% των ανδρών. Ο τελευταίος αριθμός είναι αναξιόπιστος επειδή είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί το παράσιτο στους άνδρες.
T. vaginalisτρέφεται με μικροοργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των βακτηρίων γαλακτικού οξέος της κολπικής μικροχλωρίδας, τα οποία διατηρούν ένα όξινο περιβάλλον, δημιουργώντας ένα βέλτιστο pH για τον εαυτό του πάνω από 4, 9.
Το Trichomonas καταστρέφει τα κύτταρα της βλεννογόνου μεμβράνης και προκαλεί φλεγμονή. Περίπου το 15% των μολυσμένων γυναικών παραπονιούνται για συμπτώματα.
Αντιμετωπίζεταιμε αντιβακτηριακό φάρμακο. Ως προληπτικό μέτρο, συνιστάται τακτική ντους με αραιωμένο ξύδι.
Περιγράφηκε το 1836 από τον Γάλλο βακτηριολόγο Alfred Donne. Ο επιστήμονας δεν κατάλαβε ότι υπήρχε ένα παθογόνο παράσιτο μπροστά του, αλλά καθόρισε το μέγεθος, την εμφάνιση και τον τύπο της απλούστερης κίνησης.
Το πιο θανατηφόρο. Ο αιτιολογικός παράγοντας της ασθένειας ύπνουTrypanosoma brucei
Ο αιτιολογικός παράγοντας της αφρικανικής ασθένειας ύπνου είναι το πιο θανατηφόρο πρωτόζωο. Ένα άτομο που έχει μολυνθεί πεθαίνει χωρίς θεραπεία. Το τρυπανοσώμα είναι ένα επιμήκη μήκος μαστίγιο μήκους 15 έως 40 μm. Υπάρχουν δύο υποείδη που δεν μπορούν να διακριθούν εξωτερικά. Ασθένεια που προκαλείται απόT. brucei gambiense, διαρκεί 2-4 χρόνια.Το T. brucei rhodesienseείναι ένα πιο μολυσματικό, προσωρινό παθογόνο από το οποίο πεθαίνουν μετά από μερικούς μήνες ή εβδομάδες.
Διανέμεταιστην Αφρική μεταξύ των 15ων παραλληλισμών του νότιου και του βόρειου ημισφαιρίου στη φυσική περιοχή του φορέα - έντομα που απορροφούν το αίμα του γένουςGlossina(tsetse fly). Από τα 31 είδη μυγών, τα 11 είναι επικίνδυνα για τον άνθρωπο. Η ασθένεια του ύπνου επηρεάζει τον πληθυσμό 37 χωρών νότια της Σαχάρας 9 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά2. Έως 20. 000 άτομα αρρωσταίνουν κάθε χρόνο. Τώρα υπάρχουν περίπου 500. 000 ασθενείς, 60 εκατομμύρια κινδυνεύουν.
Από το έντεροT. bruceiεισέρχεται στην ανθρώπινη κυκλοφορία του αίματος, από εκεί μέσα στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό και επηρεάζει το νευρικό σύστημα. Η ασθένεια ξεκινά με πυρετό και φλεγμονή των λεμφαδένων, ακολουθούμενη από λήθαργο, υπνηλία, παράλυση των μυών, εξάντληση και μη αναστρέψιμο κώμα.
Η θνησιμότητα του παρασίτου σχετίζεται με την ικανότητά του να διασχίζει το φράγμα αίματος-εγκεφάλου. Οι μοριακοί μηχανισμοί δεν είναι πλήρως κατανοητοί, αλλά το παράσιτο είναι γνωστό ότι εκκρίνει πρωτεάσες κυστεΐνης κατά την είσοδο στον εγκέφαλο και επίσης ότι χρησιμοποιεί ορισμένες πρωτεΐνες ξενιστές. Στο κεντρικό νευρικό σύστημα, ωστόσο, το τρυπανόσωμα προστατεύει από τους ανοσοποιητικούς παράγοντες.
Η πρώτη περιγραφή της ασθένειας στον ύπνο στα ανώτερα άκρα του Νίγηρα αφέθηκε από τον Άραβο λόγιο Ibn Khaldun (1332-1406). Ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα, οι Ευρωπαίοι γνώριζαν τα πρώτα σημάδια της νόσου - πρήξιμο των λεμφαδένων στο λαιμό (ένα σύμπτωμα του Winterbottom), και οι έμποροι σκλάβων έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή σε αυτό.
ΑνακαλύφθηκεT. bruceiΟ σκωτσέζος μικροβιολόγος David Bruce, μετά τον οποίο πήρε το όνομά του, καθιέρωσε για πρώτη φορά τη σύνδεση μεταξύ του τρυπανοσώματος, της μύγας tsetse και της ασθένειας ύπνου το 1903.
Η θεραπείαεξαρτάται από το στάδιο της νόσου και η φαρμακευτική αγωγή προκαλεί σοβαρές παρενέργειες. Το παράσιτο έχει υψηλή μεταβλητότητα αντιγόνου, καθιστώντας αδύνατη την παρασκευή εμβολίου.
Το πιο υπερβολικό. LeishmaniaLeishmania donovani
Ο Leishmanias έχει κερδίσει τον τίτλο των πιο υπερβολικών παρασίτων επειδή ζουν και πολλαπλασιάζονται σε μακροφάγα - κύτταρα που έχουν σχεδιαστεί για να καταστρέφουν τα παράσιτα.L. donovaniείναι το πιο επικίνδυνο από αυτά. Προκαλεί σπλαχνική λεϊσμανίαση, κλασικό πυρετό dumdum ή kala azar, από το οποίο σχεδόν όλοι οι ασθενείς πεθαίνουν χωρίς θεραπεία. Αλλά οι επιζώντες αποκτούν μακροπρόθεσμη ασυλία.
Υπάρχουν τρία υποείδη του παρασίτου.L. donovani infantum(Μεσόγειος και Κεντρική Ασία) επηρεάζει κυρίως τα παιδιά, τα σκυλιά είναι συχνά η δεξαμενή του.L. donovani donovani(Ινδία και Μπαγκλαντές) είναι επικίνδυνο για ενήλικες και ηλικιωμένους και δεν έχει φυσικές δεξαμενές. Ο ΑμερικανόςL. donovani chagasi(Κεντρική και Νότια Αμερική) μπορεί να ζήσει στο αίμα των σκύλων.
L. donovani- Flagellate όχι περισσότερο από 6 μικρά. Οι άνθρωποι μολύνονται αφού δαγκωθούν από κουνούπια του γένουςPhlebotomus, μερικές φορές μέσω σεξουαλικής επαφής, μωρών - που περνούν από το κανάλι γέννησης. Στο αίμα, οL. donovaniδιεισδύει στους μακροφάγους που μεταφέρουν το παράσιτο μέσω των εσωτερικών οργάνων. Το παράσιτο πολλαπλασιάζεται σε μακροφάγα και τα καταστρέφει. Ο μηχανισμός μοριακής επιβίωσης στα μακροφάγα είναι αρκετά περίπλοκος.
Συμπτώματα ασθένειας- πυρετός, διευρυμένο ήπαρ και σπλήνα, αναιμία και λευκοπενία, που συμβάλλουν στη δευτερογενή βακτηριακή λοίμωξη. Κάθε χρόνο 500. 000 άνθρωποι αναπτύσσουν σπλαχνική λεϊσμανίαση και περίπου 40. 000 πεθαίνουν.
Θεραπείαβαρύ - ενδοφλέβιο αντιμόνιο και μετάγγιση αίματος.
Ταξινομική σχέσηL. donovaniορίστηκε το 1903 από τον διάσημο ερευνητή ελονοσίας και τον βραβευμένο με Νόμπελ Ρόναλντ Ρος. Οφείλει το γενικό του όνομα στον William Leishman και το συγκεκριμένο όνομα στον Charles Donovan, ο οποίος το 1903 ανακάλυψε ανεξάρτητα πρωτόζωα κύτταρα στη σπλήνα των ασθενών που πέθαναν από το Kala Azar, το ένα στο Λονδίνο και το άλλο στο Madras.
Ο πιο δύσκολος κύκλος ζωής.Babesia spp.
Η Babesia, εκτός από την πολυεπίπεδη ασεξουαλική αναπαραγωγή στα ερυθροκύτταρα των θηλαστικών και τα σεξουαλικά ακάρεα στο έντερο του γένουςIxodes, έχουν κάνει την ανάπτυξή τους πιο δύσκολη μέσω της μεταφορικής μετάδοσης. Τα πρωτοζωικά σποροζωίδια διεισδύουν στις ωοθήκες από τα έντερα ενός θηλυκού ακάρεως και μολύνουν τα έμβρυα. Όταν εκκολάπτονται οι προνύμφες των ακάρεων, η μπαμπέια εισβάλλει στους σιελογόνους αδένες τους και εισέρχεται στο αίμα των σπονδυλωτών κατά το πρώτο δάγκωμα.
ΔιανεμήθηκεBabesia στην Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία. Οι φυσικές δεξαμενές τους είναι τρωκτικά, σκύλοι και βοοειδή. Ένα άτομο έχει μολυνθεί με διάφορους τύπους: B. microti, B. divergens, B. duncaniκαιB. venatorum.
Τα συμπτώματα της Babesiosis είναι παρόμοια με την ελονοσία - επαναλαμβανόμενος πυρετός, αιμολυτική αναιμία, διευρυμένη σπλήνα και ήπαρ. Οι περισσότεροι άνθρωποι αναρρώνουν αυθόρμητα, αλλά η babesiosis είναι θανατηφόρα σε άτομα με μειωμένο ανοσοποιητικό σύστημα.
Μέθοδοι θεραπείαςεξακολουθούν να αναπτύσσονται ενώ συνταγογραφούνται αντιβιοτικά και, σε σοβαρές περιπτώσεις, μεταγγίσεις αίματος.
Η Babesia περιγράφηκε από τον ρουμάνο μικροβιολόγο Victor Babes (1888), ο οποίος το ανακάλυψε σε άρρωστες αγελάδες και πρόβατα. Αποφάσισε ότι ήταν ένα παθογόνο βακτήριο, το οποίο ονόμασεHaematococcus bovis. Η Babesia θεωρήθηκε ζωικό παθογόνο για μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου ανακαλύφθηκε το 1957 σε έναν γιουγκοσλαβικό βοσκό που πέθανε από μόλυνση με τον B. divergens.
Το πιο σημαντικό. Ο αιτιολογικός παράγοντας της τοξοπλάσμωσηςToxoplasma gondii
T. gondiiείναι το ισχυρότερο παράσιτο επειδή ελέγχει τη συμπεριφορά των ενδιάμεσων ξενιστών.
Διανέμεται παντού, ομοιόμορφα κατανεμημένο. Για παράδειγμα, στη Γαλλία το 84% του πληθυσμού είναι μολυσμένο και στο Ηνωμένο Βασίλειο 22%.
Ο κύκλος ζωής του Τοξόπλασμα αποτελείται από δύο φάσεις: Άσεξα οποιαδήποτε σεξουαλική αναπαραγωγή θερμόαιμου αίματος συμβαίνει στο σώμα που είναι δυνατή μόνο στα επιθηλιακά κύτταρα του εντέρου της γάτας. Προς τοT. gondiiθα μπορούσε να ολοκληρώσει την ανάπτυξη, η γάτα πρέπει να φάει ένα μολυσμένο τρωκτικό. Κάνοντας αυτό το συμβάν πιο πιθανό, τοT. gondiiαποκλείει τον φυσικό φόβο των τρωκτικών για τη μυρωδιά των ούρων της γάτας και το καθιστά ελκυστικό στοχεύοντας μια ομάδα νευρώνων στην αμυγδαλή. Το πώς το κάνει αυτό είναι άγνωστο. Ένας από τους ύποπτους μηχανισμούς δράσης είναι μια τοπική ανοσοαπόκριση σε μια λοίμωξη. Αλλάζει τα επίπεδα κυτοκίνης, τα οποία με τη σειρά τους αυξάνουν τα επίπεδα των νευροδιαμορφωτών όπως η ντοπαμίνη. Το τοξόπλασμα επηρεάζει επίσης την ανθρώπινη συμπεριφορά, η οποία εκδηλώνεται ακόμη και σε επίπεδο πληθυσμού. Σε χώρες με υψηλά επίπεδα τοξοπλάσμωσης, ο νευρωτισμός και η επιθυμία να αποφευχθούν ανασφαλείς νέες καταστάσεις είναι πιο συχνές. Είναι πιθανό ότι η μόλυνσηT. gondiiμπορεί να οδηγήσει σε πολιτιστικές αλλαγές.
Η μόλυνσηστους ανθρώπους είναι συχνά ασυμπτωματική, αλλά καταστρέφει τα κύτταρα του ήπατος, των πνευμόνων, του εγκεφάλου και του αμφιβληστροειδούς και προκαλεί οξεία ή χρόνια τοξοπλάσμωση όταν εξασθενεί η ανοσία. Η πορεία της λοίμωξης εξαρτάται από την λοιμογόνο δράση του στελέχους, την κατάσταση του ανοσοποιητικού συστήματος του ξενιστή και την ηλικία του - οι ηλικιωμένοι είναι λιγότερο επιρρεπείς σεT. gondii.
Αντιμετώπισητοξοπλάσμωσης με αντιπρωτοζωικά φάρμακα.
Περιγράφηκετο 1908 σχετικά με τα τρωκτικά της ερήμου. Αυτό το βραβείο ανήκει στο προσωπικό του Ινστιτούτου Pasteur στην Τυνησία, του Charles Nicolas και του Luis Manso.
Τα περισσότερα παθογόνα. Ελονοσία PlasmodiumPlasmodium spp.
Η ελονοσία Plasmodium είναι το πιο παθογόνο παράσιτο στον άνθρωπο. Ο αριθμός των ασθενών με ελονοσία μπορεί να φτάσει τα 300 έως 500 εκατομμύρια, το ποσοστό θανάτου από επιδημίες 2 εκατομμύρια. Η ασθένεια εξακολουθεί να απαιτεί τρεις φορές περισσότερες ζωές από τις ένοπλες συγκρούσεις.
Πέντε τύποι Plasmodium προκαλούν ελονοσία στον άνθρωπο:Plasmodium vivax, P. falciparum, P. malariae, P. ovaleκαιP. knowlesi, που επηρεάζουν επίσης τους μακάκους.
Διανέμεταιστην περιοχή των διανυσμάτων - κουνούπιαAnopheles, τα οποία απαιτούν θερμοκρασία 16-34 ° C και σχετική υγρασία άνω του 60%.
Μια σύγκριση του γονιδιώματος του πιο μολυσματικού πλασμώδους,P. falciparum, με το γορίλλα πλασμωδίας υποδηλώνει ότι οι άνθρωποι από τους προγόνους τους μολύνθηκαν από αυτούς τους πιθήκους. Η εμφάνιση αυτής της μορφής Plasmodium συνδέεται με την εμφάνιση της γεωργίας στην Αφρική, η οποία οδήγησε σε αύξηση της πυκνότητας του πληθυσμού και στην ανάπτυξη αρδευτικών συστημάτων.
Το Plasmodia αναπαράγεται σεξουαλικά στα έντερα των κουνουπιών και στο ανθρώπινο σώμα είναι ένα ενδοκυτταρικό παράσιτο που ζει σε ηπατοκύτταρα και ερυθροκύτταρα και αναπαράγεται έως ότου τα κύτταρα σκάσουν. 1 ml αίματος ασθενούς περιέχει 1 - 50. 000 παράσιτα.
Η ασθένεια εκδηλώνεται σε φλεγμονή, επαναλαμβανόμενο πυρετό και αναιμία. Σε περίπτωση εγκυμοσύνης, είναι επικίνδυνο τόσο για τη μητέρα όσο και για το έμβρυο. Ερυθροκύτταρα μολυσμένα μεP. falciparumφράζουν τα τριχοειδή αγγεία και σε σοβαρές περιπτώσεις αναπτύσσεται ισχαιμία εσωτερικών οργάνων και ιστών.
Η θεραπείααπαιτεί συνδυασμό πολλών φαρμάκων και εξαρτάται από το συγκεκριμένο παθογόνο. Η πλασμωδία γίνεται ανθεκτική στα φάρμακα.